danisman
Consultant
- Kayıt
- 27 Nisan 2009
- Mesaj
- 1.504
- Tepki
- 30
İnsanlar değişti demişiz, demişler, demekteler, diyecekler…
İnsanlar neden değiştiler, değişimden kasıt nedir? Nedeni olan bir değişim midir, bahsettiğimiz? Yoksa mecburi bir istikamet midir, kat ettiğimiz yol? Tüm bu soruları ve yanıtları bulmaya çalışan ilk kişi değilimdir herhalde!
Birçoğumuz bunun cevabını veya cevaplarını aradık defalarca beklide… Sizinle birlikte bu satırların arasında bunun net bir cevabını bulur muyuz, bunu bilemiyorum ama birazda olsa bunun cevabına yaklaşabileceğimizi düşünüyorum…
Modern “ne kadar bir modernlikse bu artık” günümüz insanları hazır tüketim toplumlarını oluşturmaktalar. Bu hazır tüketim toplulukları, asla tam anlamıyla yetinmesini bilmezler! Öyle ki, binlerce, milyonlarca insan bu doyumsuzluk yüzünden yok edilir! Aslında aklı olan yaratıklarız ama pis bir dere kenarında yaşayan sülüklerden hiçbir farkımız kalmamış! Bir birimizin kanını emerek yaşayabileceğimize, yoksa yok olacağımıza inandırılmışız! Buna kim veya kimler neden oldu bilmiyorum ama ben böyle aklın da, böyle insanlığında yüzüne tükürür geçerim!
Bir kere içimizden, dilimizden “şükür” kelimesini söküp almışlar. İçimizde yaşattığımız, aslında hep var olan ama artık çoğunlukla unutulmaya yüz tutmuş olan bir değer. Bunu kaybeden insanlık birçok şeyin üzerini örttüğü gibi, bunun da üzerini örtmeye çalışmaktadır. Bunu aşmanın yolu çok basit! Öyle yorucu filan bir tarafı yok yani, sadece şükredeceğiz o kadar. Etrafımızda ki diğer inasanlara zarar vererek veya yok ederek ne kazanç elde edilir, ne hak elde edilir, bunu keşfetmek bu kadar zor mudur?
Şükretmek, asla çalışmaktan vazgeçmek veya az ile yetinmek demek değildir, bunun altını kırmızı bir kalemle çizelim ki, aklımızdan hiç çıkmasın. Şükretmek özümüzde yaşattığımız değerlerin en önemlisi olduğu için konuya buradan giriş yaptım ama bahsedeceğim daha başka şeyler de olacak elbette…
Geçmişte insanlar genel anlamda daha cesurdu, özgüven dediğimiz şey, onların en büyük gücüydü. Bu güçleri sayesinde, yiyeceğini, içeceğini bileğinin hakkıyla kazanır, yediğinden de büyük keyif alırdı, hazmı kolay olurdu! Yürekli adamlardı geçmişte yaşayanlar vesselam!
Zamanımızda insanları gerek televizyon aracılığıyla, gerek diğer tanıtım ve medya aracılığıyla sindirmek o kadar kolay olmuş ki, masanın başından bir düğmeye basarak “değiş tonton” demek kadar basit!
Gerçi bu iş benim dediğim gibi kısa bir zaman diliminde yapılmıyor, uzun ve çetrefilli hesaplar kitaplar ve zamanlar sonucu ortaya çıkartılıyor. Öyle ki, bir binanın altına veya temeline dinamit lokumlarını yerleştirip, havaya uçurmak gibi bir şey değil bahsettiğim. Bu temeli, toplu iğneyle veya küçük bir kaşıkla kazmak gibi bir şey! Sonra bir bakıyorsunuz ki, bina yıkılıvermiş, hayretler içinde bakakalıyoruz!
Zamane insanı, yazılan senaryoların aktörü değil, figüranı olmaya veya seyircisi olamaya şartlandırılmış bir kere ve bundan keyif almaya başlamışız! Oyunu kendimiz oynasak, çok daha fazla keyif alacakken, izleyici olarak keyif almaya adapte olmuşuz.
Futbol izleyerek göbek büyütmek ve bu işi çok iyi bildiğimizi iddia etmek yerine, çıkıp sahada yer almayı neden akıl edemiyoruz? Beğenmeyerek yediğiniz bir yemek yerine, neden mutfağa geçip, damak tadınıza göre bir şeyler yapmayı denemiyoruz?
Denemekten hiçbir şey kaybetmezsiniz, denemek başarmaktır, başarmak inanan insanların ulaştığı noktadır, inanmayanların ve seyirci kalanların değil!
Şükürler olsun ki, yeni bir yazı daha yazabildim...
Hoşça kalın…
Ozan Muhammet Candan
grafikerler.org
İnsanlar neden değiştiler, değişimden kasıt nedir? Nedeni olan bir değişim midir, bahsettiğimiz? Yoksa mecburi bir istikamet midir, kat ettiğimiz yol? Tüm bu soruları ve yanıtları bulmaya çalışan ilk kişi değilimdir herhalde!
Birçoğumuz bunun cevabını veya cevaplarını aradık defalarca beklide… Sizinle birlikte bu satırların arasında bunun net bir cevabını bulur muyuz, bunu bilemiyorum ama birazda olsa bunun cevabına yaklaşabileceğimizi düşünüyorum…
Modern “ne kadar bir modernlikse bu artık” günümüz insanları hazır tüketim toplumlarını oluşturmaktalar. Bu hazır tüketim toplulukları, asla tam anlamıyla yetinmesini bilmezler! Öyle ki, binlerce, milyonlarca insan bu doyumsuzluk yüzünden yok edilir! Aslında aklı olan yaratıklarız ama pis bir dere kenarında yaşayan sülüklerden hiçbir farkımız kalmamış! Bir birimizin kanını emerek yaşayabileceğimize, yoksa yok olacağımıza inandırılmışız! Buna kim veya kimler neden oldu bilmiyorum ama ben böyle aklın da, böyle insanlığında yüzüne tükürür geçerim!
Bir kere içimizden, dilimizden “şükür” kelimesini söküp almışlar. İçimizde yaşattığımız, aslında hep var olan ama artık çoğunlukla unutulmaya yüz tutmuş olan bir değer. Bunu kaybeden insanlık birçok şeyin üzerini örttüğü gibi, bunun da üzerini örtmeye çalışmaktadır. Bunu aşmanın yolu çok basit! Öyle yorucu filan bir tarafı yok yani, sadece şükredeceğiz o kadar. Etrafımızda ki diğer inasanlara zarar vererek veya yok ederek ne kazanç elde edilir, ne hak elde edilir, bunu keşfetmek bu kadar zor mudur?
Şükretmek, asla çalışmaktan vazgeçmek veya az ile yetinmek demek değildir, bunun altını kırmızı bir kalemle çizelim ki, aklımızdan hiç çıkmasın. Şükretmek özümüzde yaşattığımız değerlerin en önemlisi olduğu için konuya buradan giriş yaptım ama bahsedeceğim daha başka şeyler de olacak elbette…
Geçmişte insanlar genel anlamda daha cesurdu, özgüven dediğimiz şey, onların en büyük gücüydü. Bu güçleri sayesinde, yiyeceğini, içeceğini bileğinin hakkıyla kazanır, yediğinden de büyük keyif alırdı, hazmı kolay olurdu! Yürekli adamlardı geçmişte yaşayanlar vesselam!
Zamanımızda insanları gerek televizyon aracılığıyla, gerek diğer tanıtım ve medya aracılığıyla sindirmek o kadar kolay olmuş ki, masanın başından bir düğmeye basarak “değiş tonton” demek kadar basit!
Gerçi bu iş benim dediğim gibi kısa bir zaman diliminde yapılmıyor, uzun ve çetrefilli hesaplar kitaplar ve zamanlar sonucu ortaya çıkartılıyor. Öyle ki, bir binanın altına veya temeline dinamit lokumlarını yerleştirip, havaya uçurmak gibi bir şey değil bahsettiğim. Bu temeli, toplu iğneyle veya küçük bir kaşıkla kazmak gibi bir şey! Sonra bir bakıyorsunuz ki, bina yıkılıvermiş, hayretler içinde bakakalıyoruz!
Zamane insanı, yazılan senaryoların aktörü değil, figüranı olmaya veya seyircisi olamaya şartlandırılmış bir kere ve bundan keyif almaya başlamışız! Oyunu kendimiz oynasak, çok daha fazla keyif alacakken, izleyici olarak keyif almaya adapte olmuşuz.
Futbol izleyerek göbek büyütmek ve bu işi çok iyi bildiğimizi iddia etmek yerine, çıkıp sahada yer almayı neden akıl edemiyoruz? Beğenmeyerek yediğiniz bir yemek yerine, neden mutfağa geçip, damak tadınıza göre bir şeyler yapmayı denemiyoruz?
Denemekten hiçbir şey kaybetmezsiniz, denemek başarmaktır, başarmak inanan insanların ulaştığı noktadır, inanmayanların ve seyirci kalanların değil!
Şükürler olsun ki, yeni bir yazı daha yazabildim...
Hoşça kalın…
Ozan Muhammet Candan
grafikerler.org