Sen

[mervesultan]

ben karanlık yollardan geçtim

ıssız sokaklardan

soğuk kaldırımları vardı sokakların

ıslanmış çirkin kedileri ...

bir teneke sesiyle ürkülen sıkışıp kendi içine

köşede pinekleyen sokak çocukları vardı

bir mendil gibi kullanılıp atılan kadınlar

ve bir nefes çekmek için zulmetten, birbirini öldürenler vardı

ölümlerini bile bile bir an için vuruşanlar

banklarda uzanıp boylu boyunca bu şehrin efsanesini anlatan

buğulu sesler vardı...

bakkalın kızına aşık olan tüysüz delikanlılar

yüreğine taş basanlar vardı...

ben o karanlık sokaklardan geçtim hep santim santim ezberledim

duvar yazılarını kiminin sevdasını kiminin isyanını

uluyan köpekleri

ağlayan bebekleri ....


günün ışımasıyla parlayan gözleri küçülen umutları

yitip giden onurlarıı...

kapkara kir içinde yüzlerden akan temiz tertemiz gözyaşları

ben bu şehrin yasını gördüm gece yarıları bitmeyen saatlerde bitmeyen umutlarla

değişen yüzlerle ...


sahte sevdalarını gördüm kahkahalarla süslenmiş

ve kadehler tokuşturulmuş namına...

çaresizlikten ezişip büzülenler gördüm

ve parası kadar şahlananlarıda

parası gibi konuşanlar herşeyi verenin alacığını unutanlar...

BU ŞEHİR HER ŞEYİ ÖĞRETTİ BANA VARLIĞIDA YOKLUĞUDA AMA EN ÇOK YOKLUĞU GÖSTERDİ

SEVDİKLERİMİN YOKLUĞUNU YADA SEVGİLERİNİN YOKLUĞU HEY İSTANBUL BU SENİN ADINA KAÇINCI ŞİİİR...