Pınar Cildam
Üye
- Kayıt
- 12 Şubat 2010
- Mesaj
- 66
- Tepki
- 5
Ne kadar yanlış başlangıçlar ve sonların sahibiydik biz,
Bu aidiyet sebebiyle oldukça mağrur…
Her acıyı deneyim diye nitelendirdik, ufak bir teselliydi belki,
Mutluluklar ise olası idi.
Gözler anlatır dedik,
Önce onlar sustu.
Ellerimiz susmaz,
Tenimiz duymaz oldu.
Heyecanları yitirdik bir bir.
Hayallerin kelime manasını bile unutmuştuk ki cümle içinde kullanalım.
Hakikaten, bize ne olmuştu?
Şarkıların bu kadar içli yazıldığını daha yeni anlamıştık.
Teselliydi bizim için.
Eğer biri bunları yazmışsa –ki aynı acılar – bu acıyı çeken sadece biz değildik.
Yalnız değildik.
Sordular bir bir, neyiniz var diye.
Yok dedik, yok bir şey içimiz sıkılıyor sadece…
Buna da şükür dedik.
Hepsini bir bir geçiştirdik.
Ne deseydik?
İçimizdeki yangını kaç kişiyle paylaşabilirdik.
Biz yine susmayı tercih ettik.
Nefes almamaya gayret ettik.
Ettik ki içimizdeki alev harlanmasın.
Aradan günler geçti
Günlerden bir gün biz yaşamak zorunda kaldık.
Önce nefes almayla başladık.
Açıkçası yapabileceğimiz fazla bir şey yoktu.
Anladık ki biz büyüyormuşuz.
Ya da büyümeden ölüyormuşuz.
Bu aidiyet sebebiyle oldukça mağrur…
Her acıyı deneyim diye nitelendirdik, ufak bir teselliydi belki,
Mutluluklar ise olası idi.
Gözler anlatır dedik,
Önce onlar sustu.
Ellerimiz susmaz,
Tenimiz duymaz oldu.
Heyecanları yitirdik bir bir.
Hayallerin kelime manasını bile unutmuştuk ki cümle içinde kullanalım.
Hakikaten, bize ne olmuştu?
Şarkıların bu kadar içli yazıldığını daha yeni anlamıştık.
Teselliydi bizim için.
Eğer biri bunları yazmışsa –ki aynı acılar – bu acıyı çeken sadece biz değildik.
Yalnız değildik.
Sordular bir bir, neyiniz var diye.
Yok dedik, yok bir şey içimiz sıkılıyor sadece…
Buna da şükür dedik.
Hepsini bir bir geçiştirdik.
Ne deseydik?
İçimizdeki yangını kaç kişiyle paylaşabilirdik.
Biz yine susmayı tercih ettik.
Nefes almamaya gayret ettik.
Ettik ki içimizdeki alev harlanmasın.
Aradan günler geçti
Günlerden bir gün biz yaşamak zorunda kaldık.
Önce nefes almayla başladık.
Açıkçası yapabileceğimiz fazla bir şey yoktu.
Anladık ki biz büyüyormuşuz.
Ya da büyümeden ölüyormuşuz.
Pınar Cildam
2010
2010
)